'Soms ben ik een warm dekentje'

Eigen ervaringen in de ggz

Angelique begint bij het begin. Ze vertelt over haar depressies die ze al sinds de puberteit heeft. Na talloze opnames voor haar depressies en suïcidaliteit wordt er –in iets andere woorden- gezegd dat ze uitbehandeld is. Opgegeven, zo voelt het voor haar. Ze moet maar leren leven met depressies, dat is eigenlijk de boodschap. Samen met haar man bedenkt ze een strategie om haar depressies -letterlijk- te overleven. Na 28 jaar vechten tegen depressies en suïcidale gedachten gaat het dan toch flink mis, met een suïcidepoging tot gevolg. Een daad uit wanhoop. Gelukkig werd er op tijd gehandeld en Angelique krijgt de vraag of ze vrijwillig wil worden opgenomen. Ze werkt hieraan mee, omdat ze zelf beseft dat het zo niet langer kan. Vanaf dat moment begint haar weg naar herstel. Door de juiste medicatie en de juiste behandelaren voelt ze zich als nooit tevoren.

LEON

Ze voelt zich zelfs zo goed, dat ze besluit een opleiding te volgen om andere mensen met psychische problemen te gaan helpen. Een opleiding volgen voor ervaringsdeskundige: is dat nodig? Ja, ook al worden mensen in de volksmond vaak al snel ervaringsdeskundige genoemd, een opleiding is noodzaak om professioneel ervaringsdeskundige te worden. Angelique deed de LEON, de Leergang Ervaringsdeskundigheid Oost Nederland aan het Saxion in Deventer en slaagt hier cum laude voor. Een tweede kans, zo voelt het. Dankbaar, dat is ze.

                       Sabien Raams, directeur Dimence: "Ervaringsdeskundigen zijn een belangrijke, niet meer weg te denken  beroepsgroep in de ggz. Zij voegen vanuit hun professionele en persoonlijke rol veel waarde toe aan het herstelproces van de mensen die bij ons in behandeling zijn."

Nadat ze haar opleiding heeft afgerond, komt ze te werken bij Mediant. Afgelopen jaar werd ze gevraagd om bij Dimence te komen werken. Ze voelt zich welkom geheten door de beide teams (Volwassenen 2 en IHT, beide in Deventer), een warm bad noemt ze het zelf, dit welkom. Sinds juli werkt ze hier en ze heeft het enorm naar haar zin. Dat zegt ze én dat merk ik. Ze vertelt onafgebroken enthousiast over haar werk.

Warm dekentje

Ze merkt dat ze een welkome toevoeging is voor de patiënten én voor de teams. Een dienst is nooit hetzelfde. De ene keer is Angelique aanwezig, enkel zichtbaar, niet meer, niet minder. Een andere dienst zit ze vol met afspraken. Zo gaat ze wel eens met een patiënt mee naar een gesprek met de behandelaar of woont ze een ZAG (Zorg Afstemmings Gesprek) bij. Soms loopt ze een rondje met iemand en soms is ze een warm dekentje, zoals ze zelf zegt, voor hen die het nodig hebben. Haar persoonlijke missie is dan ook: ik zie jou. Ze wil er écht voor de patiënten zijn. Ze spreekt duidelijk naar de patiënten uit dat ze onderdeel is van het team, dus dat er overdrachtsplicht is. Zo wordt ze niet verward met de PVP’er, de patiëntenvertrouwenspersoon. Voor de patiënten lijkt de drempel lager om op Angelique af te stappen dan naar een andere werknemer, ze is namelijk één van hen: ze wéét hoe het is om opgenomen te zijn. Ze wéét hoe het is om je zó ellendig te voelen, dat je zelfs wel dood wilt.

Hoop en perspectief

Door de teams wordt Angelique vaak ingezet om bepaalde thema’s aan te kaarten bij de patiënten. Schaamte, schuld en stigma & taboes zijn haar ‘specialiteiten’. Ook vindt ze het belangrijk om de patiënten met wie ze in gesprek gaat, te laten weten dat ze de tijd moeten nemen voor herstel. Ook dát weet ze uit eigen ervaring. Op de vraag wat ze nu écht het mooiste vindt van haar werk, antwoord Angelique dat ze het heel mooi vindt om een klein onderdeel te zijn van een herstelproces. En natuurlijk hoopt ze vooral symbool te staan voor hoop en perspectief.

Voor mij is ze dat in ieder geval wel.